Als alles ineens te veel is

Als alles ineens te veel is
Herstel begint waar je durft te zakken

Emotioneel, huilerig, natte neus, overgevoelig – wat is er met me aan de hand?
Na een intense week – met als klapstuk het 20-jarig jubileum van Leonie Linssen – voelde ik me vanmorgen precies zo.

“Hypothalamus, bijnieren… je hele stress-as ligt eruit, schat,” zegt Jeroen van der Hoff droogjes. Fijn dat hij niet alleen de diagnose stelt, maar ook iets met die kennis kan. De boodschap is helder: ik moet even een pas op de plaats maken.

De afgelopen weken kwam alles samen. En een mens kan ook niet alles. Soms moet je buigen, stilstaan, loslaten.

Maar wanneer is iets teveel?

Wanneer neem je rust? Vaak dender je door, als een trein die het station allang voorbij is. Hoe vermoeider je bent, hoe meer alles binnenkomt. En juist op het moment dat er wat rust komt, zakt alles in. Je lichaam zegt: Nu pas hoor je mij. Nu wil ik dat je stopt.

Niet ongewoon. Het is wat we vaker horen: als de druk van de ketel is, komt de klap.
En daar zat ik dan. In de rust. En tóch uitgeput.

In feite loop je achter je eigen herstel aan. Alsof je lichaam pas ruimte krijgt om te ademen als jij eindelijk stilstaat. Dan pas kan het ontladen.

Hoe makkelijk zeg je tegen een ander: “Neem je rust.”
Maar hoe moeilijk is het om het zélf te doen?

Je lichaam zoekt naar evenwicht. Het zet alle zeilen bij. En dan… kapt het ermee. Dan zegt het: Genoeg. Stil nu. Ademen. Tranen. Rust.

Maar dat is maar één kant van het verhaal.

Herstel begint waar je durft te zakken

De andere kant is: we zitten in een tijd van verandering. Een tijd waarin veel pijn los mag komen. Mijn systeem is daar gevoelig voor – omdat het ook dienstbaar wil zijn. Maar om dat aan te kunnen, moet mijn kanaal meer open. Moet ik zelf ook meer stromen, anders blijft het hangen en kan het niet weg.

In mijn omgeving zie ik het ook gebeuren. Mensen ontdekken dat ze veel gevoeliger zijn dan ze dachten. Ze leren hun binnenwereld beter kennen, gaan meer stromen, laten los, en merken dat dát helpt om andere lagen in zichzelf te ontdekken.

En ja, dat doet iets.
Je komt jezelf tegen. Steeds weer.

In alles word je uitgenodigd om toe te laten. Te accepteren. Je hart te openen. Te stromen.

Strijd helpt niet. Weerstand werkt averechts.

Vraagt je lichaam om rust?
Neem rust.

Heb je pijn of verdriet?
Huil. Geef het ruimte.

Het is geen zwakte. Het is herstel.

7 Overwegingen bij Als alles ineens te veel is

1. Wanneer voel jij je lichaam vóór je hoofd?
   Sta je weleens stil bij de signalen die je lijf afgeeft, nog voordat je ze mentaal kunt verklaren?
2. Mag jouw lichaam zeggen: “Ik trek het niet meer”?
   Of moet het eerst doorslaan, crashen, ziek worden voordat je stopt?
3. Wat gebeurt er als je ‘niets’ doet?
   Komt er ruimte, of juist onrust? En durf je daar dan bij te blijven?
4. Ben jij de helper die vergeet zichzelf te helpen?
   Wat zou er veranderen als jij jezelf net zo serieus neemt als de mensen die jij ondersteunt?
5. Welke rol speelt je omgeving in jouw overbelasting of herstel?
   Wie of wat helpt jou echt om te zakken en te ontladen?
6. Wat als je gevoeligheid een gave is, geen last?
   Als je leert te stromen en los te laten, kan er dan ook kracht vrijkomen?
7. Durf jij de kwetsbare vragen toe te laten?
   Niet om direct een antwoord te vinden, maar om je hart ruimte te geven.

Herken jij je in bovenstaand verhaal en wil je met me spreken? Neem contact op. Voor het gratis ebook klik hier