Negeren wat niet gewenst is
Ik werd geconfronteerd met mijn calvinistische opvoeding: datgene waar we het liever niet over hebben, wordt genegeerd. Het is een bekend opvoedingsprincipe: gewenst gedrag wordt aangemoedigd en wat niet gewenst is, wordt genegeerd.
Maar wat is daar mis mee? Tja, wat zal ik zeggen? Het raakt aan mijn eigen pijn: zoveel van mij paste niet en werd genegeerd. Dat voelde als afwijzing, als niet gewenst zijn. Daar zit pijn op. Toch opent deze confrontatie nieuwe mogelijkheden: om dat gevoel toe te laten en te helen.
In de opvoeding worden gewoonten, waarden en gebruiken doorgegeven. Wat niet gewenst of niet geaccepteerd wordt, verdwijnt vaak in onze persoonlijke schaduw. En wanneer we geconfronteerd worden met onze pijn, is het niet altijd duidelijk wat we precies voelen of waar het vandaan komt. Trauma’s zijn immers niet alleen persoonlijk; ze worden ook generatie op generatie doorgegeven.
Deze week worden in huis mijn kozijnen vervangen. Ik voel me vreemd in mijn eigen huis, alsof ik er even niet meer thuis ben. Het werk brengt chaos: overal ligt stof, de geluiden van breken en bouwen vullen de ruimte. Het oude moet plaatsmaken voor het nieuwe. Letterlijk en figuurlijk wordt er stof opgeworpen. En toch, terwijl deze werkmensen met mijn kozijnen bezig zijn, brengen ze me onbewust terug naar mijn opvoeding: “Negeer wat je niet wenst.”
Toch heeft deze situatie ook een lichtpunt. Klusjes die ik normaal laat liggen, krijgen ineens prioriteit. Het geeft voldoening om ze eindelijk af te ronden. Maar ondertussen stuit ik ook op oud zeer. Het is alsof er een innerlijke strijd woedt: een deel van mij wil vasthouden aan het oude, terwijl een ander deel weet dat het niet anders kan. Deze tegenstellingen trekken me bijna uit elkaar; de flow verdwijnt.
Ik zie wat nodig is, zet een stap vooruit… en neem dan weer gas terug. Het lijkt alsof iets me tegenhoudt. Familietradities, normen en waarden trekken aan me. Ik wil ze niet schenden, maar op deze manier leven kan ik ook niet meer. Alles lijkt gebaseerd op geloof, op de kerk. Maar voor mij voelt dat geloof vaak als iets angstigs, waar genieten onder druk staat of zelfs onmogelijk lijkt.
Mijn overtuiging is dat het leven zelf – de omstandigheden, maar ook je lichaam – belangrijke signalen geeft. Dat de stroom van het leven je brengt waar je moet zijn, als je het durft te volgen. Maar waar loop ik nu precies tegenaan?
Het antwoord lijkt me te worden aangereikt. Tijdens een webinar over bio-energetica hoor ik dat generatiegebonden trauma vaak via de moeder wordt doorgegeven. Als ‘karma-drager’ lijkt het mijn taak te zijn om het lot en de pijn te dragen die mijn moeder niet kon of wilde dragen. Het gaat om traumasporen, generaties lang onderdrukt. Wat niet wordt aangekeken, wordt doorgegeven. En als ik het niet aanpak, draag ik het over aan mijn kinderen.
In mijn opvoeding, in de generaties vóór mij, is er veel pijn en verdriet dat nooit werd erkend. Mijn geboortehoroscoop bevestigt deze opdracht: met Yods en ongeaspecteerde planeten wijst het op mijn rol binnen de familie en de generatieproblematiek.
Ik kom het tegen in kleine, herkenbare dingen. Het negeren van wat ik zeg, bijvoorbeeld. Het doet me denken aan vroeger, toen alles wat niet mocht bestaan simpelweg werd genegeerd. Die afwijzing bleef hangen, als een echo in mij. Nu, in het hier en nu, voel ik dezelfde pijn. Maar dit keer zie ik het als een uitnodiging: om het onder ogen te zien.
Het oude ontmoet het nieuwe, en ik sta op een kruispunt. Wat ik doe met deze uitnodiging, bepaalt niet alleen mijn weg, maar ook die van de generaties na mij. Op 31 januari geven Leonie Linssen en ik een vrouwendag: Heling van de moederwond,
Wil jij ook jou moederwond helen? Voor informatie en aanmelding volg deze link:
Sophie Verheij
Praktijkadres:
Dordrecht - St. Jorisweg 48
Alblasserdam - van Eesterensingel 1
Bunq: NL74 Bunq 20408321 73 t.n.v. Via Sophia
Openingstijden en bereikbaarheid:
Maandag tot en met Vrijdag:
-> 09:00 tot 18:00
Zaterdag en Zondag:
-> Gesloten (per email bereikbaar op info@via-sophia.nl)